Begin 2020 word ik benaderd door LGBTQ Humans of Amsterdam, of ik een persoonlijk verhaal ter bewustwording wil delen middels een interview en een foto. Ik voel me vereerd dus natuurlijk zeg ik ja. Twee weken later spreken we af in het Oosterpark voor het interview en voor het maken van foto’s. Het is een hele fijne ervaring en het voelt ook alsof ik iets ‘goeds’ doe. Drie weken later wordt mijn verhaal online geplaatst en dit zijn de eerste reacties die ik lees:

“Sorry, maar ze hebben het samen gedaan. Hij kon weglopen. En waarom nu een jaar later de slachtofferrol nemen? Je bent verantwoordelijk voor je eigen acties”

“Je kiest ervoor om dronken te worden, mee te gaan en bij iemand in bed te belanden. Wees altijd verantwoordelijk voor hetgeen wat gebeurt. Natuurlijk, de ander moest niet ongevraagd gaan neuken, maar was je nuchter geweest dan had je echt kunnen kiezen of je hem door liet gaan of niet”.

Dit is mijn verhaal in een notendop: tijdens Sitges Pride 2018 ontmoet ik een hele leuke man waar het meteen mee klikt. We dansen, we drinken, we zoenen, ik sluit aan bij hem en zijn vrienden en aan het eind van de avond ga ik met hem mee naar zijn hotelkamer. We zijn allebei dronken en we hebben seks. Alleen orale seks, want verder dan dat wil ik niet op dit moment. Hij vindt dit prima en we vallen allebei in slaap. Totdat ik enige tijd later wakker word geneukt door hem. Het klinkt grof en agressief, maar dat is het niet. Hij doet het op een zachte en subtiele manier. Maar het feit blijft dat hij me probeert te neuken terwijl ik slaap. Ik sta er niet echt bij stil wat er precies gebeurt. Ik ben dan ook nog half aan het slapen en ik ben niet nuchter. Ik geef aan dat ik geen zin heb. Ik ben moe en ik wil slapen. Toch blijft hij het proberen. En nogmaals, niet op een agressieve manier, maar hij drukt wel zijn zin door. Uiteindelijk geef ik toe en laat ik me overhalen. We komen allebei klaar en we vallen vervolgens weer in slaap.

Ik lees die reacties en ik hoop dat niemand het stuk zal lezen. Ik deel het bewust niet en ik hoop gewoon dat mijn verhaal snel naar de achtergrond verdwijnt. Dit heeft absoluut niets met LGBTQ Humans of Amsterdam, het verhaal of de totstandkoming ervan te maken, maar alles met die reacties. Ik schaam me ineens voor mijn verhaal. Ik voel me een sukkel dat ik dit heb verteld. De reacties raken me en nu ook weer, nu ik ze moet overtypen voor dit stuk. Ik ben namelijk alles behalve een slachtoffer. Het was geen prettige ervaring, maar dit is dus precies het grijze gebied wat ik bespreekbaar wil maken. Want waar ligt de grens? Ik heb geen zin in negativiteit dus ik houd me stil en ik deel het verhaal met niemand. Het verhaal verdwijnt naar de achtergrond en ik hoef mezelf niet te verdedigen of me druk te maken om de reacties.

Totdat het verhaal deze week wordt gedeeld door de Gaykrant. Mijn verhaal wordt geplaatst op de website, Facebook en Instagram. Ik waardeer dit enorm, maar tegelijkertijd denk ik ‘oh fuck, daar gaan we weer’. Ik wil niet weer voor slachtoffer worden uitgemaakt en me daardoor een sukkel voelen. Maar het valt reuze mee, slechts twee domme kutreacties:

“Misschien een borrel minder drinken!”

“Je gaat naar Sitges, je zuipt je helemaal klem, je hebt de eerste keer meteen seks en dan vind je het gek dat zoiets gebeurt. Beter op jezelf letten de volgende keer”.

Maar tegenover deze hersenloze reacties staan twintig keer zoveel fijne en positieve reacties van mensen die de boodschap wél begrijpen! Dat doet me goed en daarom schrijf ik dit nu. Ik hoef me nergens voor te schamen. Wat gebeurd is, is gebeurd en hoe ik me toen voelde, is hoe ik me toen voelde. Klaar. En juist deze gemengde reacties illustreren het grijze gebied wat betreft seks en consent. Het is blijkbaar niet eenduidig. Ik heb geen last ondervonden of schade opgelopen door mijn ervaring in Sitges, maar ik heb er wel spijt van. Het ging namelijk niet op een manier die ik als prettig heb ervaren. Het ging niet in overleg, verbaal noch non-verbaal. Ik sliep en ik werd wakker geneukt. Wilde ik op dat moment seks? Nee. Gaf ik dat aan? Ja. Werd er naar me geluisterd? Nee. Zei ik dan wel écht nee? Misschien niet. Had ik écht nee kunnen zeggen? Ik denk het wel. Waarom heb ik dat dan niet gedaan? Geen idee. Ik wilde me niet aanstellen. Voordat we gingen slapen had ik ook al nee gezegd.

In sommige reacties lees ik dat dit beschouwd kan worden als verkrachting. Maar is het dat ook? Ik weet het oprecht niet, maar ik heb het niet zo ervaren. Wanneer is er sprake van toestemming? En bestaat er ook zoiets als non-verbale toestemming? Ik had laatst seks met iemand en toen betrapte ik mezelf erop dat ik zelf ook niet om toestemming vraag en dat ik denk “dat ik het wel aanvoel”. De man in kwestie ken ik al langer en we hebben vaker seks en we vertrouwen elkaar, maar toch voelde ik ineens dat ik om toestemming moest vragen. Maar waar of bij wie ligt de verantwoordelijkheid? Moet je altijd verbale toestemming krijgen? Hoe lang moet je elkaar kennen om zonder toestemming seks te mogen initiëren? Is het aan de initiatiefnemer om te vragen om toestemming? Of is het aan de niet-initiatiefnemer om assertief te zijn? En waar ligt de grens? Ik weet het niet.

Inmiddels weet ik wel dat het niet oké is om iemand die slaapt, die je een paar uur geleden hebt ontmoet, wakker te neuken. Dat is toch wel echt een grens.