Soms heb je een dag die precies gaat zoals je wil dat ‘ie gaat. Een perfect gestructureerde en geplande dag waarin alles op z’n plek valt. Alles klopt en niets ontbreekt. Ik heb een vrije middag, ik ben alleen thuis, ik heb alle mails en appjes beantwoord, ik verwacht geen pakketjes, mensen of telefoontjes, ik ben geschoren en gedoucht, er staat een wasje aan, het aanrecht is leeg en schoon, ik heb recent nog geplast en gepoept, ik heb boodschappen gedaan, mijn telefoon is opgeladen, ik weet wat ik ga lunchen en ik weet wat ik wil kijken op Netflix. Van dit soort dingen geniet ik.

Mijn lunch is simpel, maar heel specifiek. Eén verse Italiaanse bol van de Albert Heijn, volledig opengesneden met aan beide kanten net iets te veel boter. De onderste helft met pure hagelslag, niet te veel maar ook zeker niet te weinig. De bovenste helft met een flinke lading pindakaas (zónder nootjes). En het hoeft echt geen Calvé pindakaas te zijn hoor, ik ben de moeilijkste niet. Die van de Albert Heijn is prima. Als het over eten gaat, dan is dit broodje mijn guilty pleasure. En ook alleen ik weet hoe je dit op de juiste manier moet maken. Lief als je het toch probeert, dat waardeer ik heus, maar het is vrij lastig om te voldoen aan mijn broodjes-smeer-voorwaarden. Ik smeer mijn broodjes bijvoorbeeld altijd in de volgorde waarin ik ze ga opeten. Geen idee waarom, maar dit doe ik gewoon. Dus ook nu. Ik smeer eerst de onderste helft met hagelslag en daarna de bovenste helft met pindakaas. Wederom heb ik mijn Italiaanse bol omgetoverd tot pure perfectie. Ik ga in een kleermakerszit op de bank zitten, ik schuif de salontafel met daarop de bol naar me toe en ik zet de tv aan. Na de tragische dood van Naya Rivera ben ik weer begonnen aan Glee, gewoon omdat ik weer even wil genieten van ‘die tijd’. Ik druk op play en ik neem tevreden mijn eerste hap. Ik zet mijn tanden in de onderste helft en ik proef weer die pure chocoladestukjes, vermengd met de zachte en romige boter, vergezeld door de knapperig verse buitenkant en de zachte luchtige binnenkant van de Italiaanse bol. Genot.

Ik krijg een appje. ‘3min’. Mijn coronabuddy is er over drie minuten. Fuck. Godver. Fuck. Hij is niet te vroeg, maar ik ben te laat. Ja, ik weet dat dit een dag is waarop alles gaat zoals ik wil dat het gaat, maar ergens ben ik toch een half uur verloren. Kut. Hoe ga ik dit in drie minuten opeten? Niet. Ik neem nog snel een hap. Mijn plan was: Glee, Italiaanse bol, koffie, tandenpoetsen, seks. Maar nee, mooi niet. Drie minuten. Ik moet keuzes maken en ik schrap Glee, koffie en tandenpoetsen als eerst van de lijst. ‘I’m here’, appt hij. Tering. Ik neem nog snel een hap en ik app dat ik eraan kom. Ik kan het niet laten om ook nog één hap te nemen van het broodje pindakaas, geheel tegen de volgorde in. Het is wat het is. Doei broodje.

Mijn coronabuddy komt binnen en ik vergeet alles even. Het is met hem meteen weer fijn, lekker en vertrouwd. We kennen elkaar eigenlijk niet goed, want we kunnen niet echt met elkaar praten. Ik praat geen Portugees en hij praat geen Engels of Nederlands. Maar toch voelt het vertrouwd. We zijn elkaars coronabuddy zonder dit echt gepland te hebben. Het liep gewoon zo. Hoewel we niet met elkaar kunnen praten, weten we wel dat we ons allebei prettig voelen als we bij elkaar zijn. Het is ook niet dat we alleen maar seks hebben, integendeel. Soms zoenen we alleen maar, we knuffelen veel, we doen dutjes samen, we luisteren muziek of we kijken video’s op YouTube. Intimiteitsbuddy is misschien een beter woord voor wat wij hebben.

Vandaag hebben we alleen maar seks en ik heb ook niet per se behoefte aan veel meer. Ik voel een bepaald soort onrust of haast in mezelf. Begrijp me niet verkeerd, we genieten allebei en we hebben weer goede seks, maar het duurt nog geen half uur vandaag. Ik merk dat ik liever wil dat hij weggaat nu we klaar zijn. Even geen muziek, geen dutjes en ook geen gezoen en geknuffel. Ik zeg dat ik over een half uur weg moet. Dat is dan weer het voordeel van een intimiteitsbuddy. We stellen elkaar geen moeilijke vragen en sowieso geldt altijd: no hard feelings. Dat werkt beide kanten op en dat lijkt me een prima regeling. Ook nu is het geen probleem en binnen een kwartier staat hij weer aangekleed buiten.

Zodra de deur dicht is, voel ik dat de onrust en de haast uit mijn lichaam verdwijnen. Ik loop naar binnen en daar zie ik in de keuken de half aangevreten helften van mijn Italiaanse bol staan. Eten weggooien vind ik namelijk zonde, dus ik had er voor de vorm aluminiumfolie overheen gedaan om het later alsnog gewoon weg te gooien, want een uitgedroogde Italiaanse bol is alles behalve mijn guilty pleasure. Ik kan het nog niet over m’n hart verkrijgen om het meteen de prullenbak in te flikkeren. Ik haal de aluminiumfolie eraf en ik kijk naar het verpeste broodje. Ik neem het mee naar de woonkamer en ik ga in een kleermakerszit op de bank zitten, ik schuif de salontafel naar me toe en ik zet de tv aan. En ik neem nog een hap van de onderste helft. Ik proef de pure chocoladestukjes, vermengd met de zachte en romige boter. Mijn tanden bijten in een broodje met een knapperige buitenkant en een zachte luchtige binnenkant. Alles klopt en niets ontbreekt. Dit is echt een perfecte dag.